Podłoga powinna wykazywać odporność na ścieranie, odpowiednio do przewidywanej intensywności jej użytkowania. Wszystkie podłogi podlegają niszczącym procesom przez odbywający się na nich ruch ludzi, środków transportowych i przedmiotów. Charakter działań niszczących jest zróżnicowany. Ruch pieszy powoduje ścieranie o charakterze szlifowania materiału posadzki. Ruch kołowy powoduje tarcie przy toczeniu, bardzo często połączone z uderzeniami i wstrząsami, wywołującymi szczególnie duże uszkodzenia w obrębie spoin, uskoków i innych nierówności powierzchni posadzki. Ruch przedmiotów, np. przy przesuwaniu ich po powierzchni podłogi, w czasie czynności załadunku i wyładunku itp., powoduje ścieranie z możliwością uszkodzeń przez zarysowanie i punktowe uderzenia. Stopień zagrożenia posadzki zniszczeniem przez ścieranie zależy od rodzaju ruchu, jego intensywności oraz nacisku wywieranego na osie kół. Duże znaczenie ma średnica kół środka transportowego i rodzaj okładziny ich obręczy (stalowe, gumowe, pneumatyczne). Również duży pływ na przebieg procesów niszczących ma sposób użytkowania podłogi, rodzaj zanieczyszczeń i intensywność ich nanoszenia, sposób utrzymywania w czystości, metody konserwacji itp. Ze względu na złożony charakter działań niszczących nie ma możliwości ścisłego określenia wymagań dotyczących odporności posadzek na ścieranie. Dobór materiałów podłogowych powinien ustępować na podstawie zalecanego zakresu ich stosowania. Każdy materiał podłogowy powinien wykazywać odporność na ścierne, określoną wraz z metodą badań w normie przedmiotowej. Ze względu na różne metody badań wartości liczbowe wymagań w zakresie odporności na ścieranie mogą być wykorzystywane jedynie do porównawczej oceny właściwości materiałów podłogowych, należących do tej samej grupy asortymentowej (np. materiałów mineralnych, z tworzyw sztucznych i drewna).